ستاره ها: او با آن گزارش تاریخی و حرف های به یاد ماندنی اش، این برد را خاطره انگیزتر کرد. هر چند هنوز هم عده ای معتقدند او در خواب همان بازی خوابیده! خیابانی همیشه خاطرات زیادی از آن مسابقه به یاد ماندنی دارد، دیداری که فردا چهاردمین سالگرد آن است.

از بازی رفت ایران و استرالیا شروع کنیم. چقدر در تیم حاشیه داشتیم؟

من خیلی نزدیک نبودم به تیم. ما همه جا همراه بچه ها بودیم؛ اما خیلی به اردو نزدیک نمی شدیم. ا

طلاعاتمان از گپ هایی بود که گاها با بچه ها می زدیم. من حتی در استرالیا هم با تیم نبودم.

اصلا من جدا از اردو بودم. من بازی رفت را داشتم گزارش می کردم که بین دو نیمه از سازمان با من تماس گرفتند و

گفتند پاسپورتت را صبح روز بعدش تحویل بده تا بروی استرالیا. ما همه کارمان جدا از تیم بود.

من حتی 3 روز هم دیرتر از آنها برگشتم تهران.

یعنی سر تمرین تیم هم نمی رفتید؟

چرا می رفتم و به بچه ها هم سر می زدم. کلی هم با آنها حرف می زدم؛ ولی فقط در همین حد بود.

پس یعنی خبری از باندبازی در تیم نبود؟

نه، تقریبا برای آن بازی بچه ها دیگر همدل بودند. آنها مربی قبلی را برکنار کرده بودند و دیگر مشکلی نبود.

ویرا چه نقشی در تیم داشت؟

اصلا هیچی! او هیچ کاری نکرد. فقط قبل از بازی برگشت با استرالیا برای بچه ها آش پخت که احمد کاری با آش کرد

که هیچ کس نتواند یک قاشق آن را هم بخورد! او هیچ کاره بود. تیم ما با خلاقیت فردی بچه ها صعود کرد.

شما گفتید بعد از رفتن مایلی دعواها خوابید ؛ اما فکر کنم بعد از آن هم هنوز مشکلات وجود داشت.

مثلا مجیدی با تیم به استرالیا نرفت و در آذر بهانه کرد که امتحان کنکور دارم.

این دعوای دایی با مجیدی هنوز هم وجود دارد. یکی از بازیکن هایی که در فوتبال ما سوخت همین فرهاد مجیدی بود.

او فدای همین اختلاف ها شد.

حالا دیگر نوبت بازی برگشت است. مسابقه ای که 20 دقیقه اولش روی دور تند بود.

آن که به دلیل یک مشکل فنی بود. یک ایراد کاملا فنی. بازی پخش شده در ایران به دلایل فنی

و به جای استاندارد 24 فریم در ثانیه، با 23 فریم پخش  شد. به همین خاطر کمی  سریع تر شده بود؛

وگرنه من نوار اصلی آن بازی را دارم و بارها هم دیده ام. آن بازی، مسابقه ای است مثل همه بازی های دیگر.

ولی واقعا دقایق سختی بود.

بله، این مشکل باعث جذاب تر شدن بازی برای بیننده های ایرانی شد؛ چون بازی را سریع تر از جریان مسابقه می دیدند.

البته آن دقایق خیلی هم فشار تحمل می کردیم.

آن روز هر کس دیگری جای احمد بود 4 تا گل دیگر هم می خورد.

قبل از بازی با احمد حرف زده بودید؟

نه.

شب قبل از بازی، فضای اردو چطور بود؟ فکر می کردید که تیم صعود کند؟

شب قبل از بازی رفتیم در یک جلسه کوتاه مدت با مسوول رسانه ای فدراسیون فوتبال استرالیا، 16 هزار دلار پول دادیم

که حق پخش گزارش بازی را بگیریم. در ورزشگاه یک جایی برای ما تو جایگاه انتخاب کردند.

جایی که به ما دادند خیلی جای خوبی بود. من پرچم ایران را هم گذاشتم روی میز و رفتم؛

ولی فردایش که رفتیم، ما را فرستادند جایی وسط تماشاگرهای بالای ورزشگاه. جایی که واقعا خیلی وحشتناک بود.

من خودم باید صدابرداری هم می کردم و صدای ورزشگاه را زیر صدای گزارش می دادم. جو آنجا آنقدر وحشتناک بود

که باورمان نمی شد زنده از ورزشگاه بیرون برویم؛ چه رسد به این که صعود کنیم. بچه ها هم همه فکر می کردند

آخر بازی 5 یا 6 تا گل می خوریم و بر می گردیم.

گزارش این بازی برای همه متفاوت بود. یک بازی و گزارش حماسی با هیجان.

از نیمه دوم که آن استرالیایی تور دروازه مان را پاره کرد لحن صمیمانه گفتارم عوض شد

و حرفهایی زدم که در آن موقعیت باید می زدم.

هیچ دقت کردید هیچ حرفی از 8 آذر نمی زنید؟

خب شما اصلا سوالی نمی پرسید که من جواب بدهم.

مثلا بعد از صعود چه اتفاق هایی افتاد؟

هیچ چیز. فقط شادی بود و داد و فریاد. فقط همین. مهندس فائقی خیلی بامزه حرف می زد.

عابدزاده هم مدام می  گفت: آخرش رفتیم جام جهانی.

دایی و عابدزاده آن موقع ها با هم دوست بودند؟

آنها بازیکن تیم ملی بودند.

فقط؟

ببین چوب گرفتی دستت، تو خاکسترها دنبال چی می گردی؟ من همه دعواها را در کتابم نوشتم.

از تیم که حرفی نمی زنید. حداقل از جو بازی بگویید.

قبل از بازی، میناوند و سعداوی می گفتند 6 گل کمتر نمی خوریم. جو ورزشگاه وحشتناک بود.

آنها همه کار کرده بودند که برای ما جهنم بسازند. بدی استرالیایی ها به همه سرایت کرد.

آنها تماشاگران ما را در کل ورزشگاه پخش کرده بودند. در آن بازی ما 20 هزار طرفدار داشتیم

که در تمام ورزشگاه پخش بودند و صدایشان یکدست نبود. قبل از بازی هم یک کلیپ از اسکوربورد پخش کردند

که یک دختر استرالیایی، مسابقه را از یک مرد ایرانی که شمایلش را شبیه به شخصیت های فیلم 300 ساخته بودند،

می برد. یا قبل بازی، 31 پرچم تیم های صعودکننده را آوردند و بعد هم پرچم استرالیا را به عنوان تیم سی و دوم آوردند

توی ورزشگاه. آنها قبل از بازی، جشن صعودشان را شروع کردند. این کارهای آنها همه ایرانی ها را عصبانی کرده بود.

همه به فکر انتقام بودند.

بین دو نیمه بازی، اوضاع چطور بود؟

جای ما اینقدر بد بود که جرات نکردیم از جایمان تکان بخوریم و نمی دانم چه اتفاقی در رختکن ما افتاد! همان جا توی اتاقکم نشستم. بعد از بازی هم کلی دردسر کشیدم که از پله های استادیوم بیایم پایین. تازه وقتی پایین آمدم یادم افتاد دوربینم را نیاورده ام و دوباره رفتم آن بالا. اصلا کمر درد من از همان جا شروع شد. همین الان هم هرچی فکر می کنم هیچ چیز یادم نمی آید. همه جزییات بازی ایران و آمریکا را یادم می آید؛ ولی بازی ایران و استرالیا را اصلا یادم نیست. فقط از برخوردهای بد آنها خاطره دارم. چند ماه بعد از بازی، از تلویزیون استرالیا نماینده فرستادند تا با من مصاحبه کند. گزارشگرشان از من  پرسید که چرا علیه ما حرف زدی؟ من هم مدارکم را به آنها نشان دادم.

یعنی این قدر بد گفته بودید که آنها تا اینجا بیایند؟

آره، می گفتند حرف های من در مطبوعات آنها بازتاب زیادی داشته. آنها پرسیدند چرا به فرهنگ آنها توهین کردم. من هم در جواب گفتم شما وقتی آمدید ایران انگار به یک کشور قحطی زده آمده بودید. حتی آب هم همراهتان داشتید. ولی وقتی ما می گوییم یک بی فرهنگ تور ما را پاره کرده، توهین تلقی می کنید. آنها خیلی نامردی کردند؛ بخصوص این مارک ویدوکا که هنوز هم از او بدم می آید. رئیس فدراسیون آنها وقتی 2 گل از ما جلو افتادند، با حرکات دست به من توهین کرد. البته من بعد از بازی جوابش را مثل خودش دادم (خنده...) این اتفاقات باعث شد که یک دفعه همه چیز عوض شود. داشت به ما ظلم می شد و خدا به کمک ما رسید. اصلا هیچ کس فکر نمی کرد این اتفاق بیفتد؛ اما افتاد.

اصلا همه چیز عوض شد. حتی انگار داوری هم به نفع ما شد.

آره، گل اول ما آفساید بود. استرالیایی ها چوب خباثت شان را خوردند. خدا کمک کرد و داور بازی روی آفساید اشتباه کرد. گل اول که دیدید خداداد تو آفساید است. بعد از بازی یک استرالیایی می گفت این کار خدا بود که ما باختیم. این همان مثل ماست که می گویند چوب خدا صدا ندارد.

 

منبع : سیمرغ

بازنشر : ایران گراند